Ávarp Vilhjálms Árnasonar við útför Páls frá Hallgrímskirkju 4. maí 2015

„[Ég] bið ykkur að hugleiða … hvar við erum stödd, hvað það merkir að við erum hér saman komin og hvers vegna við erum hér?“ Þessum spurningum varpaði Páll Skúlason eitt sinn fram í hugvekju sem hann flutti fyrir mörgum árum í safnaðarheimili Akureyrarkirkju, fæðingarbæ sínum. En hvatningin sem felst í því að hugleiða hvers vegna við erum hér, hafði í huga hans og skrifum almennt mun víðari skírskotun. Í texta, sem hann var að vinna að á síðustu vikum lífs síns, lýsir Páll þrenns konar reynslu sem hafi orðið til þess að hann kaus að leggja stund á heimspeki.

Páll Skúlason, heimspekingur, lést á síðasta vetrardegi, miðvikudaginn 22. apríl 2015 á Landspítala við Hringbraut. Páll greindist með hvítblæði haustið 2012 og tókst á við erfiðan sjúkdóm af miklu æðruleysi, með stuðningi fjölskyldu og vina.

Páll einsetti sér strax haustið 2012 að nýta allan þann tíma sem gæfist til að koma verkum sínum á framfæri. Á þessum tæpu þremur árum tókst honum, með dyggri aðstoð samstarfsmanna sinna, að gefa út sex bækur. Auk þess gekk hann frá tveimur verkum sem munu koma út á næstu mánuðum. Hann hugsaði, skrifaði og naut lífsins af fremsta megni til hinstu stundar.

Heimasíðu þessari verður viðhaldið af fjölskyldu Páls í hans minningu. Honum var umhugað að ná til fólks og hvetja okkur öll til að rýna í eigin fordóma og finna leiðir til að gera heiminn að betri stað. Hér verður því áfram hægt að nálgast ýmsar hugleiðingar Páls og boðskap hans um mátt hugsunarinnar.

í Dómkirkjunni 11. nóvember 2003

Við skulum hlýða á eftirfarandi orð Þorgeirs Þorgeirsonar sem við kveðjum hér í dag:

Hvað sem mælingameistarar segja kemst mannskepnan aldrei hjá þeirri staðreynd að heimurinn, sem svo er kallaður, er hvergi til nema í hugarmyndum okkar. Sannleikarnir eru jafnmargir íbúum heimsins. En sannleikurinn í eintölu með greini; þetta sem allir einstaklingssannleikarnir eiga sameiginlegt er dularfull stærð og óráðin. Sé það mál alveg þrautprófað má hæglega komast að svofeldri niðurstöðu: Vissan um dauðann er það eina sameiginlega með öllum þessum veröldum einstaklinganna. Og svomikið er þó víst að heimslitahugmyndir lúra einhversstaðar á bakvið alla mannlega hugsun, vísindi jafnt sem trúarbrögð og heimspeki.

En getur það verið að skáldskapurinn sé einmitt þrotlaus uppreisn gegn þessari dauðabundnu hugsun?